SERT HOCA

Yalçınkaya(Zehrenti) mahallesinde Kocamehmetler sülalesinden Koca Mehmet oğlu Sait Hoca mahallesinde yaşlı bir kadından, şimdiki Yalçınkaya Camii olduğu yerde toprak örtülü dam ev almış. Tahmini 1840 lı yıllar. Sonra burayı medreseye dönüştürmüş. Medrese hocası(Müderris)olarak talebe yetiştirmeye başlamış. Yakın tarihte ölen en son iki talebesi Serezli Hoca ile Kelefe Hafız imiş.
Bir Cuma günü sabahtan talebelerine ders veriyormuş. O vakitlerde annesine ziyarete gitmekte olan genç bir hamile kadın, medrese yanından geçiyormuş. Sait Hocanın sesi gür imiş. Ders anında talebenin birisine çok yüksek sesle bağırmış. Yoldan geçmekte olan hamile bayan ya çok dalgın imiş veya başka sebepten korkusundan çocuğunu düşürmüş. Olay kadıya (Mahkeme Hâkimi) götürülmüş. Kadı, Sait Hocaya sorular sormuş. Hiç konuşmayan Sait Hoca tek bir cevap vermiş. “Be kadın, çocuğu pamuk ipliği ile mi bağlamış?” Bu olaydan sonra Sait Hoca “Sert Hoca” diye isim yapmış.
Sait Hocanın oğlu Bekir Efendi (1869-1948), okumuş Müstantik(Savcı) olmuş. Babasının Yalçınkaya Mahallesindeki evinin yanına ev yaptırmış. Babasının damından tarafa üç adet yüksek pencere koydurmuş. Sert Hoca, bu pencereleri görünce “Kimden izin aldın da koydun?” diye kızmış. Oğlu Bekir Efendiye ceza olarak Caminin toprak örtüsünü attırıp kiremit örtü yaptırmış. “Nasıl olsa babam razı oldu” düşüncesiyle pencerelerden birini alıkoymuş. Niyeti de pencereye oturunca Topdamı taraflarını seyretmek ve yazın sıcağında kuzey rüzgârlarının evin içini serinletmesini sağlatmakmış. Sert Hoca oğlu Bekir Efendi bir pencere alıkoydu diye bir ceza daha vermiş. Zehrenti çeşmesinin üstüne kiremit örtü yaptırmış. Eski geleneklerimizde verilen ceza hayır işi yaptırmakmış.
1969 senesinde imam Aliksan Mustak, Erol Sert ve Muhittin Eklioğlu önderliğinde hayırseverler katkısı ile Cami su basamağından itibaren yenilenmiş. 1990 lı yıllarda Yılmaz Göker ve Muhtar Mesut Dönmez önderliğinde bayan cemaat için kapısı dışarıda olan Sermofil yaptırılmış. Kocasert ailesi de Sert Hocanın torunlarıdır.  
Kaynakça- Bekir Gürol Sert- 1947